ปะทุ 15 ปี DK Filmhouse (FILMVIRUS)

ฉลองผ่าน 13 ปีไปหยก ๆ แต่หลังคริสต์มาสนี้เราก็จะผ่าน 14 ปีไปอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่น่าเชื่อว่า ดวงกมลฟิล์มเฮ้าส์ (ฟิล์มไวรัส) ที่เปิดทำการเมื่อปี 2538 มาบัดนี้กำลังจะขึ้นปีที่ 15 แล้ว! นี่เราอยู่เกะกะคนไทยมานานขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย

ปีนี้เราไม่มีทุนรอนที่จะจัดฉลองพิเศษแฮปปี้เบิร์ธเดย์หรืออะไร แต่ก็อยากจะขอบคุณเพื่อน น้อง ๆ และคนดูหนังทุกคนที่ทำให้ ดวงกมลฟิล์มเฮ้าส์ (ฟิล์มไวรัส) ยืนหยัดยาวนานมาจนป่านนี้ ที่จริงแว่วจะจอดไปตั้งแต่สองปีที่แล้ว แต่ก็ดันทุรังไปได้เรื่อยเปื่อย ก็เพราะแรงถีบหลังที่สมาชิกจัดหาให้มาแท้ ๆ

ระหว่างนี้ออฟฟิศ filmvirus ที่มีพนักงานเฝ้าดูแลกันอยู่แค่สองคน คือผม กับโมรีมาตย์ กำลังวางแผนเปลี่ยนอาชีพกันอย่างขวักไขว่ ด้วยตระหนักดีว่าลีลาชีวิตแบบเดิม ๆ คงมีแต่อนาคตที่จบลงแบบเฉาเอ้ย เฉาหว่า บทบาทการดูหนัง ทำหนังสือหนังคงจะต้องยุติให้เด็ดขาดเสียที ให้สมกับที่เคยอ้างไว้ก่อนหน้านี้ ส่วนการจัดโปรแกรมหนังก็คงต้องฝากฝังไว้กับ บิ๊ก, กัลปพฤกษ์, filmsick, CelineJulie, เต้ และ อาดาดล แห่งว้าวซีนีมาเธค ที่จะสืบสานกันไปตามกำลังมี โดยไม่ลืมว่าคนเหล่านี้และชาวฟิล์มไวรัสทั้งหมดไม่เคยได้รับสินจ้าง หรือรายได้เงินเดือนแต่อย่างใด และคงต้องขอเสียงปรบมือให้คนเหล่านั้นด้วย ณ ที่นี้

แม้ว่าหนังสือหนัง filmvirus จะจบชุดไปแล้ว (เว้นแต่เล่ม “ปฏิบัติการหนังทุนข้ามชาติ” กับเล่ม “อังเดร ทาร์คอฟสกี้” ที่จะอยู่ดองเค็มเสี้ยมใจคนทำต่อไปอีกนาน) แต่ถ้าคนชอบเรื่องสั้น-วรรณกรรมแปลยังให้การสนับสนุนติดตามอ่าน เราก็หวังว่าจะได้ออก BookVirus ออกมาอีกเป็นระยะอีกสัก 2-3 เล่ม เท่าที่กำลังมี ความเห็นของคนอ่านเท่านั้นที่จะเป็นกำลังใจให้คนทำ (ไม่ใช่เรื่องเงินที่เราต้องปลงมานานแล้ว) หวังว่าอ่านแล้วคิดยังไง ไม่ชอบอย่างไรก็วานบอกได้เสมอ no hard feelings อย่าเงียบงันเมินชา ชอบหนังเรื่องใดที่ฉาย อ่านเรื่องใดที่ชอบ-ไม่ชอบ เราก็ไม่เคยได้รู้

กับ 15 ปีที่เรากำลังจะเริ่มนับ สำหรับเสียงต่อว่าจากบางท่าน เราคงต้องขออภัยอย่างยิ่ง หากหนังที่เราเชียร์ สร้างความขุ่นข้องหมองใจและรบกวนการดูหนังของท่านให้หมดความสุข ขอยืนยันว่าทั้งหมดที่เราทำไปมิใช่การปั้นคดีความ หรือการมุ่งหวังเอาเท่ส่วนตัว (อันหารับประทานได้ไม่) แต่เป็นเพียงการพยายามให้ความสำคัญ และให้เกียรติกับหนังด้อยโอกาสและแรงงานดี ๆ ที่ถูกละเลยเท่านั้น ท่าทีอาจปริ่มล้นเกินปริมาณไปบ้างล้วนเป็นข้อจำกัดส่วนตัว อย่าได้ถือสาเป็นตายกับมาตรฐานมนุษย์เดินดินฉี่เหนียวเลย