(ปกเจ้ย - อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล)
หมายเหตุ - ในนิตยสาร Sight and Sound เป็นนิตยสารภาพยนตร์เก่าแก่ของอังกฤษที่ออกฉบับแรกมาตั้งแต่ปี 1932 และมีเพียงผู้กำกับไม่กี่คนในโลกเท่านั้นที่เคยขึ้นปก เช่น Mike Leigh, David Cronenberg, Quentin Tarantino, Wim Wenders หรือ Akira Kurosawa ที่ดูเหมือนจะเป็นเป็นชาวเอเชียเพียงหนึ่งเดียวที่เคยได้ขึ้นปก
เด็กขี้อายพบกล้องถ่ายหนังI was very shy- I felt like the camera was a shield. It’s become my diary and a way to communicate.
เจ้ย ค้นพบหนังทดลองของ บรู๊ซ เบลลี่ และ โจนาส เมคาส
My Chicago course was focused on experimental film, which I didn’t know existed then, so it was really eye-opening moment for me: to see the scratch films of Len Lye, to realise that cinema can be personal-the likes of Bruce Baille, Jonas Mekas, who just make films like a kid does, with eyes open. They found wonderful moment in celluloid.
นักทำหนังส่วนตัวคนแรกในตระกูล วีระเศรษฐกุล - แม่ของ เจ้ย
My mother, like other mothers shot super 8. She’d screen a film at least once a month, at the weekend. We had a big bed and all the family would jump in for the screening. They were films of her family that she edited herself.
เทปวีดีโอมีน้อย จึงต้องทนดูแต่ เฟเดอริโก เฟลลีนี่ และ ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปล่า ซ้ำไปมา
When we went to Bangkok……I asked the video (clerk) for a strange movie, so they gave me Fellini’ 8 ½ because I didn’t have many tapes, I watched it again and again, and Coppola’s The Conversation, until I really loved them and remembered all the cuts.
เจ้าหญิงและละครจักร ๆ วงศ์ ๆ
The Princess sequence was not from any particular tale, but it is very common to have talking animals, and royals and soldiers. Of course, the sex was my invention. This kind of film used to be made in Thailand, but no more. We can still see them on TV, but it’s not the same- they use lot more digital effects.
“ที่รัก” เป็นหนังที่เรียบง่าย สามัญ จริงใจ ทว่างดงาม มันพึงพอใจในความเป็นคนสมถะไม่วาดหวังสูงไกลตัว มันอาจจะไม่เฉียบคมและมีความลักลั่นอยู่บ้างในฐานะหนังใหญ่เรื่องแรก แต่มันก็เรียบเรียงมาอย่างมีชั้นเชิง โดยปลายนิ้วละเมียดของคนที่ยังมองเห็นแง่งามของความผูกพัน ความเอาใจใส่อายุทนนาน ซึ่งผู้ชมยุคไอพ็อด ไอแพ็ด...แค็ก แค็ก (กินยาแก้ไอหน่อยก็ดี) อาจจะรู้สึกเชย แปลกแยก เหินห่างหรือไม่สนิทใจจนเกินกว่าจะผ่อนคลายยอมรับ 
for foreigners on abroad.
และก็มีพูดถึง Jacques Doillon เรื่อง Le Jeune Werther ในหนังสือ bookvirus 01 - หนังวรรณกรรม 
โชคดีเหลือเกินยังมีคนทำหนังพันธุ์สงวนจำนวนน้อยนิดอยู่ในข้อยกเว้น
โลกของเด็กที่จิ๊บจ๊อยเกินกว่าผู้ใหญ่จะใส่ใจ เหล่านี้ที่ถูกมองว่าหาแก่นสารไม่ได้ หรือถูกนำเสนอด้วยลักษณะรีดเค้นอารมณ์จนโอเวอร์ จนคนดูยอมรับเป็นเรื่องปกติ กลายเป็นสิ่งที่ ดัวญง จับจ้องเขม็ง ทุ่มเวลาสังเกตการณ์มันอย่างใจเย็น จนหลายครั้งคนดูเป็นฝ่ายอับอายที่ร่วมเป็นพยานรับรู้ในสถานการณ์นั้น
แต่อย่าคาดหวังการประคบประหงม สิ่งที่คนลืมนึกไปก็คือ แม้แท้จริงแล้วตัวละครกลุ่มนี้อาจอ่อนแอไร้ปากเสียง แต่ก็จริงใจในความรู้สึกของตนเอง และแฝงความเด็ดเดี่ยวแบบที่ผู้ชายโต ๆ ส่วนใหญ่คาดไม่ถึง
โดยเฉพาะใน La Vie de Famille (1985) ที่ตัวพ่อขับรถเดินทางไปเที่ยวกับลูกสาว แต่ตลอดทางหาวิธีจูนติดกันไม่ได้สักอย่าง ทั้งสองฝ่ายหมดหนทางที่จะคุยแบบเปิดใจต่อกันได้ จนต้องหันมาพึ่งกล้องวีดีโอเป็นประตูใจ