หนังสือ Filmvirus เล่ม 1- เล่ม 5 และ Bookvirus เล่ม 1-เล่ม 5
ทุกเล่มในสต็อคของ กาจับโลง (Bookvirus ฟุ้ง 03), สนธิสัญญาอสูร (Bookvirus ฟุ้ง 04), นางเพลิง (Bookvirus ฟุ้ง 05) มีวางขายที่ ร้านคิโนะคุนิยะ สาขาห้างพารากอน และ อิเซตัน (เซ็นทรัลเวิล์ด) เท่านั้น และไม่มีวางร้านอื่นในกรุงเทพ ฯ
กรุณาช่วยอุดหนุนสร้างกำลังใจในการจัดทำเล่มต่อไป เนื่องด้วยงบประมาณจำกัด และหากสามารถช่วยออกเสียงคอมเมนท์ ชอบหรือไม่ชอบเรื่องไหนด้วยก็ยิ่งดี
ทุกเล่มในสต็อคของ กาจับโลง (Bookvirus ฟุ้ง 03), สนธิสัญญาอสูร (Bookvirus ฟุ้ง 04), นางเพลิง (Bookvirus ฟุ้ง 05) มีวางขายที่ ร้านคิโนะคุนิยะ สาขาห้างพารากอน และ อิเซตัน (เซ็นทรัลเวิล์ด) เท่านั้น และไม่มีวางร้านอื่นในกรุงเทพ ฯ
กรุณาช่วยอุดหนุนสร้างกำลังใจในการจัดทำเล่มต่อไป เนื่องด้วยงบประมาณจำกัด และหากสามารถช่วยออกเสียงคอมเมนท์ ชอบหรือไม่ชอบเรื่องไหนด้วยก็ยิ่งดี
7 comments:
อะไรคือเหตุผลดีในความจำเป็นที่จะต้องมีหนังสือวรรณกรรมแปล และทำไมหนังสือฟิล์มไวรัส-บุ๊คไวรัส จึงถูกพูดถึงน้อยมาก และแทบไม่เคยได้รับคอมเมนท์เลยตลอดสิบกว่าปีที่ทำหนังสือมา
ร้อยแปดพันเก้าเหตุผลของความไร้สาระในการไปฝากหนังสือที่ร้านหนังสือและงานหนังสือ
นางเพลิงA++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
copy จาfacebook ของผมนะครับ
Wiwat Lertwiwatwongsa just finished : นางเพลิง A++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวยงามร้าวรานใจลึกลับโศกเศร้าอบอุ่นเงียบเชียบงดงาม
น่าเสียดายที่หนังสือขายไม่ออกเลย ใครยังไม่อ่าน หาอ่านโดยพลันตามลิงค์!
Wiwat Lertwiwatwongsa
บาซูก้าของจูเลีย (Anna Kavan)
ภูเขาอุกกาบาต (Can Xue)
ช้างคืนเรือน (โจ คียุง รัน)
all 've got A++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tone Tipayanon
ผมชอบภูเขาอุกกาบาตมากเลย ง่ายๆแต่อัศจรรย์
Wiwat Lertwiwatwongsa
ผมอ่าน บาซูก้าของจูเลียตอนเช้ามืด ระหว่างนั่งรถจากภูเก็ตกลับตะกั่วป่า อ่านแล้วหนาวยะเยือกถึงข้างในเลยครับ
ส่วนภูเขาอุกกาบาตนี่ขั้นเทพมาก ฉากที่ผมชอบมากคือตอนที่น้ำไหลออมมาจากหินแล้วเธอก็อาบน้ำ รู้สึกว่ามันสุดขอบไปแล้ว
Tone Tipayanon
นั่นสิ ปัญหาข้อหนึ่งนะชายที่ผมคิดและคุยกันเฉพาะพวกเรา คือทำไมนักเขียนหญิงบ้านเราถึงไม่ค่อยไปไกลจากประเด้นเดิมๆอีกทั้งวิธีเขียนก็แห้งแล้งเอามากๆเลย ดูมันอยู่กับที่แบบว่าต้องถอนใจกันเลย
Wiwat Lertwiwatwongsa
เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ
สิ่งนึงที่ผมเห็นในเรื่องสั้นทั้งสามเรื่อง คือวิธีการบรรยายสิ่งละอันพันละน้อยโดยไปพ้นจากการวางโครงสร้างอย่างแน่นหนา (เห็นแบบนี้ในงานของดูราส์ด้วย ) วิธีการแบบนี้่ไม่ได้ทำกันได้ง่ายๆน่อ
มาแล้วครับ
ขอบคุณทุกเสียงที่ส่งเข้ามา คงไม่โลภไปใช่มั้ย ถ้าหวังแค่หนังสือพิมพ์ร้อยถึงสองร้อยเล่ม สามารถขายหมด แต่บางทีขายหมดก็ไม่ได้ความว่าเกินครึ่งจะลงมืออ่านจริง ๆ
ของมีค่า รอเพียงการค้นพบ
อาจใช้เวลา..
แต่มันคงน่าเสียดายกว่าถ้าของมีค่านั้นไม่ถูกค้นพบ
ปล.อย่าหายไปจากแผงนะ
ขอบใจน้อง Kido จ๊ะ คนอื่นๆ ทั่วไปเงียบไม่เป็นไรหรอก แต่คนที่อ่านหรือซื้อในหนึ่งร้อยคน หากจะมีสักเจ็ดแปดคนที่แสดงความรู้สึกบ้างก็ยังดี คนทำหนังสือคงอยากรู้ว่ามีใครบ้างที่ติดตามอ่าน
Post a Comment